Heiko Weerts herstelde de eenheid binnen WVV

 

Heiko Weerts begon bij WVV als voorzitter van de jeugdcommissie. Beide zoons, Koos en Johan, voetbalden bij de club. De bedachtzame en diplomatieke, maar ook doortastende Weerts raakte in 1982 betrokken bij een ‘reddingsoperatie’ binnen de club. Het ging op allerlei fronten niet goed en oud-voorzitter Fokko Brunink, toen al ernstig ziek, deed een laatste poging om het tij te keren. Hij nam zitting in een Commissie van Goede Diensten, die de problemen moest oplossen. Zijn medecommissieleden waren Bert Kruize, Flip Panman en … Heiko Weerts. Om een lang verhaal kort te maken, Brunink slaagde er in Weerts over te halen de leiding van de club in handen te nemen.

 

Daarmee begon een decennium waarin de nieuwe voorzitter, klein van stuk maar groot van bestuurlijk formaat, WVV een levensreddende dienst zou bewijzen.

Immers, er was sprake van een verdeelde club. De hogere seniorenelftallen speelden op het oude complex aan de Kastanjelaan, de lagere teams en de jeugd voetbalden aan de Stikkerlaan in het Stadspark. Aan die merkwaardige situatie moest en zou Heiko Weerts een einde maken.

Dat was geen peulenschil. Aanvankelijk lag bij de gemeente Winschoten een plan om een groot complex aan het St. Vitusholt te realiseren, maar al gauw werd de betrokkenen duidelijk dat dat er (voorlopig) niet zou komen. En voor Weerts en WVV drong de tijd. De nieuwe voorzitter zei: ,,De meeste jeugdleden weten niet eens dat er ook een veld aan de Kastanjelaan ligt. Een vereniging hoort op één complex te spelen. Nu is het een gespleten club en dat wreekt zich in de prestaties.’’ Weerts wist ook drommels goed dat er aan de Kastanjelaan kostbaar onderhoud zat aan te komen. Dat kon alleen uit als daar uitbreiding zou plaatsvinden en met dat plan ging hij naar de gemeente. Medewerking kreeg hij niet voor het idee, vermoedelijk hoopte de gemeente toen al dat WVV er zou vertrekken om op het stuk grond, sinds 1923 in bezit van de vereniging, huizenbouw te realiseren. Hetgeen uiteindelijk dus ook gebeurde.

 

Weerts trok zijn conclusies en begon vol in te zetten op een hereniging van de club in het Stadspark. Daarvoor heeft hij menig steen moeten omdraaien en grote tegenstand moeten overwinnen. Veel WVV’ers hadden een emotionele band met het oude complex waar zo veel herinneringen lagen. Weerts begreep dat sentiment, maar met argumenten sloeg hij aan het overtuigen. Het was de realiteitszin die het volgens hem moest winnen van de emotie. Dat lukte. Het was een van de grote kwaliteiten van deze voorzitter. In crisissituaties ging hij te werk met vriendelijke vasthoudendheid. Nimmer schoot hij uit zijn slof, alles stond in dienst van de argumentatie. In die zin kan hij dienen als voorbeeld van welke kwaliteiten een vereniging het best dienen.

 

De voltooiing van het ‘project hereniging’ maakte Heiko Weerts niet als voorzitter mee. De afronding werd verzorgd door zijn opvolger Fokko van der Zee, onder Weerts secretaris. Van der Zee nam de hamer op 2 december 1992 over. De grote, en buitengewoon moeilijke klus om de knoop door te hakken en WVV weer tot één club op één complex te maken was voor het overgrote deel gedaan door Heiko Weerts. WVV kan hem er niet genoeg voor danken.

 

Hij ruste in vrede.

 

Henk Mulder